"ขณะที่เราปลีกตัวออกห่างจากผู้คน
เพราะเรารู้สึกว่า
เรามีวิญญาณที่ใสสะอาดกว่าพวกเขา
หรือมีจิตใจที่ผ่องแผ้วกว่า กว้างขวางกว่า
หรือมีสติปัญญาที่ฉลาดล้ำลึกกว่าพวกเขา
แต่นั้นมิได้หมายความว่า
เราได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่อันใด…
เป็นเพียง
เราได้เลือกแนวทางที่ง่ายที่สุดแก่ตัวเรา
และเลือกทางที่มีภาระน้อยที่สุดให้แก่ตัวเอง
ความยิ่งใหญ่ที่แท้จริง คือ
เราจะต้องคลุกคลีกับคนเหล่านี้
อย่างอิ่มเอิบไปด้วยวิญญาณแห่งการให้อภัย
พร้อมด้วยความเอื้ออาทรต่อความอ่อนแอ
ความพลาดพลั้งของพวกเขา
และจะต้องเปี่ยมไปด้วย
วิญญาณแห่งความปรารถนา
ที่แท้จริงในการขัดเขลา อบรมพวกเขา
และยกระดับพวกเขาสู่ระดับเดียวกับเรา
เท่าที่เรามีความสามารถ
ที่กระทำเช่นนี้
มิได้หมายความว่า
เราจะหลุดออกจากระดับอันสูงส่งของเรา
และมิได้ลดอุดมการณ์อันสูงส่งของเราลงมา
หรือมิได้หมายความว่า
เราต้องประจบเอาใจบุคคลเหล่านี้
จำต้องเยินยอต่อความผิดพลาดของพวกเขา
หรือว่าทำให้พวกเขารู้สึกว่า
เราสูงส่งกว่าพวกเขา…หามิได้
การรอมชอบ
ระหว่างสิ่งที่ขัดแย้งกัน
กับความใจกว้าง
หลังจากมุ่งมั่นค้นหาสิ่งนี้อย่างพากเพียร
นี่แหล่ะ…คือ
ความยิ่งใหญ่โดยแท้"...
ที่มา จากหนังสือด้วยจิตวิญญาณอันเปี่ยมสุข
อัชชะฮีด ซัยยิด กุฏุบ : เขียน ซะการียา อัลนัดวีย์ : แปล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น